“ଚେତନାର କର୍ମ ହେଉଛି ଆତ୍ମାର ଆରୋହଣ ଏବଂ ଶକ୍ତିର ଅବତରଣ ଯାହାକି ଜଡ଼ ଜଗତକୁ ଉର୍ଦ୍ଧତର ଜଗତ ସହିତ ସମ୍ପର୍କିତ କରେ, ଚେତନାର ଏହି ଆରୋହଣ ଏବଂ ଅବତରଣ କର୍ମଟି ଅବତାରଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ବିଧି ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ; ଏପରିକି ଯଦି ସେ ବନ୍ଦୀଶାଳାରେ ରୁହନ୍ତି, ଏବଂ କାହା ସହିତ ତାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତକାର ହୁଏ ନ।ହିଁ  ଓ କେବେବି ସେ ବାହାରକୁ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ ତଥାପି ସେ ଚେତନାର ଅଭିଯାତ୍ରା ଜାରି ରଖନ୍ତି; କାରଣ ଏହା ଚେତନାର ଏକ କର୍ମ ଯାହାକି ଅତିମାନସକୁ ଜଡ଼ ଜଗତ ସହିତ ସମ୍ପର୍କିତ କରେ, ତାଙ୍କର କୌଣସି ସ୍ଵୀକୃତି ପାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନ।ହିଁ, ଆତ୍ମା ଓ ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ସଚେତନ ସଂଯୋଗର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ନିମନ୍ତେ ତାଙ୍କର କୌଣସି ବାହ୍ୟ ସାମର୍ଥ୍ୟର ଆବଶ୍ୟକତା ନଥାଏ। ତାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଥରେ ଯେତେବେଳେ ବିଜ୍ଞାନମୟ ଜଗତ ଓ ଜଡ଼ ଜଗତ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇଯାଏ, ଏହାର ପ୍ରଭାବରେ ବାହ୍ୟ ଜଗତରେ ନୂତନ ସୃଜନାତ୍ମକ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତିର ପ୍ରକାଶ ଘଟେ, ଯାହାକି ଏକ ସୁସଙ୍ଗତ ସାମୁହିକ ଆଶ୍ରମ ଜୀବନରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଏକ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ପୃଥିବୀରେ ପରିସମାପ୍ତି ହୁଏ।”

             “ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଏହା ଅନୁଭବ କର ଯେ ତୁମେ ଯାହା ଜାଣିଛ ତାହା ଜାଣିବାକୁ ବାକିଥିବା ଜ୍ଞାନ ପାଖରେ ଅତି ନଗଣ୍ୟ, ଯାହାସବୁ କାମକରିଛ ତାହା ବାକି ଥିବା ସବୁ କର୍ମର କେବଳ ଆରମ୍ଭ ମାତ୍ର, ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଏକ ଆକର୍ଷଣୀୟ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ଏବଂ ମାପିହେଉନଥିବା ସମ୍ଭାବନା, ଯାହାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବାକୁ ହେବ, ଏହି ଭାବରେ ଦେଖିପାର, ସେତେବେଳେ ତୁମେ ଜାଣିବ ଯେ ତୁମେ ଜଣେ ତରୁଣ।”

             “ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହା କହିରଖିବାକୁ ଚାହେଁ ଯେ ଦୁଇଟି ମଣିଷମାନଙ୍କର ସମ୍ପର୍କ କିମ୍ବା ମାନୁଷୀ ପ୍ରେମ ତାହା ଯେତେ ଆନ୍ତରିକତା, ସରଳତା ଓ ପବିତ୍ରତା ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ଅଳ୍ପ ବହୁତ ଭଗବାନଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ସମ୍ପର୍କରୁ ବଞ୍ଚିତ ହୁଅନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କର ବଳ, ଆଲୋକ ଓ ସାମର୍ଥ୍ୟ ଅସୀମ ଭାଗବତ ଶକ୍ତିର ଆଶ୍ରିତ ନହୋଇ କେବଳ ନିଜର ସୀମିତ ସାମୁହିକ ଶକ୍ତି ଭିତରେ ସଙ୍କୁଚିତ ହୋଇ ରହେ। ”

“ଯେଉଁ ଦ୍ଵିଜ ଆତ୍ମା ନିଜସହିତ ଏକୁଟିଆ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାକୁ ସମର୍ଥ ହୁଅନ୍ତି ତାଙ୍କର ଭଗବାନଙ୍କର ସହିତ ସାକ୍ଷାତକାର ହୁଏ।”

“ଦ୍ଵିଜ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଏକ ନବଜନ୍ମ ଉଙ୍କିମାରେ,
ସେ ଆତ୍ମାର ଏକ ପ୍ରସାରିତ ଦୃଶ୍ୟକୁ  ଦେଖନ୍ତି;
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ଵାସ ତାଙ୍କମଧ୍ୟରେ ଗତିଶୀଳ ହୁଏ
କିନ୍ତୁ ତାହା ଅତିଶୀଘ୍ର ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରେ:
ସେହି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅତିଥିଙ୍କୁ ଧାରଣକରିବାକୁ ତାଙ୍କର ଆତ୍ମା ସମର୍ଥ ହୋଇପାରିନଥିଲା।”

“ସ୍ଵର୍ଗର ପ୍ରଶାନ୍ତ ସୁରକ୍ଷା କବଚ ସ୍ଥିରୀକୃତ ଲକ୍ଷ ଥିବା ସନ୍ତାନକୁ ଜଗିରହେ।”

“କେବଳ ସେହିମାନଙ୍କର ଜୀବନ ସୁରକ୍ଷିତ ଯେଉଁମାନେ ହୃଦୟରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଧାରଣ କରନ୍ତି।”

“ସାବିତ୍ରୀ ନିଜର ଚୈତ୍ୟ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ (ହୃଦୟରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ) ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲେ ଓ ସେ ନିଜର ଆତ୍ମାର ଲକ୍ଷ ବିଷୟରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବଗତ ଥିଲେ।”